Det er mange, mange sanger
om håp og kjærlighet.
Men mange, mange ganger,
handler de om dydighet.
Om hun som ventet sin sjømann,
om han som forsaket alt,
la bann på lystens hete brann,
til alt var anstendig, kaldt.
Det er de bitre og gamle,
profeter som søker makt.
Strengt vil de true og jamre,
fordi de har inngått pakt,
med
Krishna, Allah og Jahve,
bruker alt hva ungdom har fått,
truer med slag og med klave,
og steiner ulydige, rått.
Ingen skal stjele de sanger,
som kjærligheten har brukt.
For kjærligheten er vinden,
så fri som stormfuglens flukt.
Jenter og gutter skal møtes,
de passer så herlig i lag!
De syke sjeler som støtes,
de har ikke livet som fag.
Godt det fins jenter og gutter.
Ta kjærligheten i eie!
Kikkerne må alltid
sutre,
må kalkulere og veie.
Sky dem, kjenn vinden, du er rik!
Du er en stormfugl i svevet.
Lev og la leve, det er slik,
som kjærligheten vil leve.
*
Der kor vegen ender ytts ved hav står linden.
I borken skar vi namna våre inn.
Heile livet skal vårt tre gi lauv til vinden,
og dei
skal alltid danse, i vårt sinn.
Her i
hjarte mitt bur du kvar dag og time.
Eg slapp
deg inn den dagen eg vart var,
at du i
meg har lagt ein vakker kime.
Eg
kjenner kor ein kjærleikskraft du har.
Vi møttest,
og vi spegla snart kvarandre,
i auge og
i ord og hjarteslag,
og som
tvillingsjeler vil vi vegen vandre,
i medgang
og i motgang, dag for dag.
Vi ga
vårt ja i dag. Vi ga ein heilag lovnad.
Vår song
skal frydfullt tona i vår heim.
Ungar
avla der, skal leva i vår fagnad.
Og danse
liksom lindelauv på grein.
*
Ho sto rakrygga mot vind som ei fyrlykt-
Kvinnfolket.
Blåheldt på skautet og serken
mens augo flaut horisontvegen -
kvinnfolket.
Ho var kvinnfolket i verda,
som sto breiføttes på berga,
som hang i fiskhjellane,
som rodde båten,
som dreiv smør og brød ut tå magre jordflekkar,
og enno hadde mjølk til overs.
Ho var det
som fødde ungane
og alte dei opp
til gesvinte karar og kvinnfolk.
Sånn var kvinnfolket!
Ho var sånn at ho regjerte verda
utan brøl eller skryt,
berre gjorde det, som inkje.
Ho administrerte flatt og horisontalt,
med seg sjølv til steds over alt.
Ho berre gjekk frå barselsenga,
hengt over grytene,
fekk unna fjøset,
ha plass te ein innerst eller to,
vaska sjøklede,
sådde det som skulle i jorda,
kala, batt og spann
og hadde ei vevrenning som eit liv
gjennom farga mønster
etter seg,
og lite tå fortenesta.
Ho var sånn kystkvinnfolket.
Tøff og sterk som ein kamerat,
med harde nevar mot makt og overmakt,
og eit hjarte så stort
at det pumpa blod og næringsstoff ut
i kvar minste celle i ei bygd.
Tok tak med gutfjottane frå ho kunne gå
gjekk dei i møte som purung førsjunge
klar til å gå laus på skikkeleg livsverk med
båt, bruk, hus og gard,
og år etter år med barsel og ungar,
med stell for gamle og sjøfolk.
(forts.)
Og så heldt ho basar , og såg ei vidare verd
gjennom foreininga.
Herre Gud, sånn var ho!
Og var ho ikkje meir?
Jau, far!
Ho va sjølve tryggheita.
Som blekkstilt hav.
Som blå himmel og varme klede,
og ein kropp det berre var ei lyst å ta i,
lett å føre i dans,
og god å elske med,
ein varme å komma inn til.
Var ho ikkje sånn, kvinnfolket?
Var ho ikkje ei dronning på skjæret?
Var ho ikkje som ei eventyrprinsesse når ho gjekk te alters?
Ho skulle hatt krone!
Var det ikkje vel at ho skulle hatt krone?
Var det ikkje vel, at ho skulle hatt klede som skein?
Men ho hadde ikkje alltid det,
kvinnfolket.
Ho hadde ikkje alltid det, nei.
På tide at ho får det da.
Kron dei opp alle saman!
Set krone på kvinnfolket!
Kron dei som ein hyllest
og ei renning bakover i kleinare tid!
Kron kvinnfolket
te stas og overlag!
Skal nokon kronast, da må det vera sånne!
Skal ikkje giftast bort ukrona,
sånne dotrer!
Kron skal ho ha
Kvinnfolket!
*
Ingen kommentarer :
Legg inn en kommentar